Als je aan Malaga denkt, dan denk je waarschijnlijk aan zon, zee, tapas, cocktail hier en een cocktail daar. Dat kan ik niet ontkennen. Mijn verblijf daar heeft er ook ongeveer zo uitgezien, maar ik wilde nog iets anders doen. Iets avontuurlijks. Op 40 minuten reistijd met de trein van Malaga centrum af, ligt El Chorro. Een plaats die populair is onder fietsers en wandelaars en het staat bekend om één specifieke hike. Caminito del Rey; het Koningspad.
Smalle paadjes, azuurblauw water, rotsen ondersteunt door een bakstenen muur. Jawel, de Caminito del Rey heeft dit allemaal. Voordat je het pad mag betreden krijg je een duidelijke, maar ferme uitleg over het gebruik van het pad; hou je helm altijd op, maak niet meer dan 1 of 2 foto’s, anders stop je alle mensen achter je, en geniet! Dat laatste is makkelijke gedaan. Het is er daadwerkelijk prachtig, maar het is dan ook niet voor niets een nationaal park. Ooit was dit Koningspad, die ongeveer 5 kilometer lang is, een van de gevaarlijkste routes in Europa. De paden waren vervallen, er waren geen leuningen en in sommige gevallen bestond het pad enkel en alleen uit een metalen balk. In totaal zijn er vier mensen overleden tijdens het bewandelen van dit pad of door het beklimmen van de rotsen. Dat is de reden geweest om het pad te restaureren, want hoewel het al verboden toegang was voor iedereen, wilde de avonturiers de kloven toch graag bewonderen.
Tegenwoordig is het wel een veilig pad, ja het is nog steeds smal en nee er is niet overal een leuning, maar het is veilig genoeg om te bewandelen. In het begin van de wandeling zit je nog redelijk laag bij de grond. Je moet weten dat het pad steeds hoger gaat, maar dat het wel op dezelfde hoogte blijft. Toegegeven, dit klinkt vaag. Het pad loopt door de koven van meerdere rotspartijen en tussen die koven ligt een groot stuwmeer. Dit meer heeft door de jaren heen de bergen steeds meer uitgesleten, waardoor het water een steeds dieper pad voor zichzelf maakt en de afstand tussen de wandelroute en de grond dus steeds een beetje groter wordt.
De route loopt dus voornamelijk langs een azuurblauw ravijn, wat oprecht prachtig is! Zo af en toe mondt het water uit in een meer, omringd door rotsen, groene bosjes en bloemen. Het deed mij een beetje denken aan het zeemeerminnenoord van Peter Pan. Hoe verder je loopt, hoe meer je ook het bos van het park ziet. Hier zijn geen relingen en als je iets te ver naar links loopt, val je van de berg af. Gelukkig is het niet heel steil, dus mocht dit gebeuren, dan ben je er nog niet geweest.
Eigenlijk moet ik ook toegeven dat ik niet zo goed weet wat ik hierover moet zeggen. Foto’s zeggen in dit geval meer dan woorden (tip: kijk eens bij Inspiratie). Ik kan verder alleen zeggen dat het pad voor avonturiers is of voor de mensen die een keer iets anders willen doen. Het is er prachtig, het is veilig, het is de moeite waard! Zorg alleen dat je voldoende water bij je hebt en een camera. Die laatste heb je echt nodig! Dan nog een kleine tip van mij: naast het begin en het einde van de route staat een hotel. Dit hotel heeft een restaurant waar je heerlijk kan lunchen. Probeer de pasta carbonara, absoluut de moeite waard. Geloof mij maar!
Comments