De ruïne van Samobor

Op een halfuurtje rijden van Zagreb af, ligt Samobor. Een klein plaatsje met 36.206 inwoners, leuke straatjes en vele parken. Hier staat Stari Grad; het kasteel van Samobor.

Toen wij in Samobor aankwamen, viel het kasteel al meteen op. Deze staat namelijk hoog en eenzaam op een berg. Uiteraard waren we nieuwsgierig naar het kasteel en dus besloten we om erheen te lopen. Onze weg bracht ons door een park, waar de hangmatten vast klaar hingen om te kunnen uitrusten van de tocht. We kwamen langs een zwembad waar het gelach en gegil van kleine kinderen te horen was. Uiteindelijk kwamen we uit bij een bord dat naar boven wees. Logisch uiteraard sinds Stari Grad recht boven ons was.

Een paar traptreden leiden ons naar boven, waar we langs een klein, wit kapelletje kwamen. We keken even rond, maar veel was er niet te zien. Het pad naar het kasteel veranderde in een steil, zanderig pad. We liepen weer naar beneden. Dit kon niet kloppen toch? Google Maps liet zien dat we hier toch echt naar boven moesten. Er kwam een Kroatische vrouw naar ons toe. Blijkbaar had ze onze twijfel gezien, want ze wees naar het pad, knikte en zei wat in het Kroatisch. Dit was toch écht de weg naar boven. Ik moet zeggen dat we nou niet echt gekleed waren op deze steile klim en met we bedoel ik voornamelijk ik. Ik had een jurkje aan en gympen die vrijwel geen profiel hebben. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Mijn vriend ging voorop. Zodra er geen trap meer was, moesten er meteen flinke stappen worden gezet in zand waar je net iets te gemakkelijk in wegzakt. Het was even zoeken, maar met hulp van hem kwam ook ik over de eerste hobbel heen. Daarna ging hij ook voorop, zodat hij kon helpen als ik de grip verloor. Ik hield me vast aan takken, stenen en ik zette me af op de boomwortels die de klim makkelijker maakte. Het duurde ongeveer 5 minuten en toen hadden we het ergste gedeelte wel gehad. De weg leidde ons verder over een beter begaanbaar pad en toen waren we er. Stari Grad stond met open poort op ons te wachten.

Het zweet liep over m’n rug, maar gelukkig was er veel groen om ons heen. Het kasteel was helemaal overgenomen door de natuur. De muren waren bedekt met dikke bladeren binnen de muren van het kasteel groeiden bomen, leefden hagedissen die het enige geluid maakte. Stari Grad was niets meer dan een ruïne. Een prachtige, zonovergoten ruïne.

Mijn vriend en ik liepen door het kasteel, zagen voor ons hoe het vroeger moest zijn geweest. Op sommige plekken was nog te zien dat er een verdieping in had gezeten. We liepen van kamer naar kamer en genoten van het prachtige uitzicht dat we hadden vanaf bovenop de berg. Eenmaal bij de buitenmuur aangekomen, dronken we wat. Af en toe hoorde je wat geritsel, verder was het stil.

Na een uur of twee te hebben rondgedwaald, lieten we Stari Grad achter ons. Het was tijd om te beginnen aan de afdaling. Gelukkig voor ons was dit een stuk makkelijker. Er was namelijk een route die je leidde over een makkelijk begaanbaar pad, die meteen uitkwam bij de terrasjes van Samobor.